Hoe praat je over 'het laatste afscheid'? Een vraag die bij me opkomt als ik lees dat het vandaag de 'Dag van het laatste afscheid' is, een initiatief van een dienstverlener rondom het levenseinde (denk aan repatriëring van overledenen, de laatste verzorging etc.) om ervaringen met dat laatste afscheid meer bespreekbaar te maken (https://lnkd.in/e483Hxgn). Maar hoe dan? Vraag je daar zomaar naar bij familieleden of vrienden? Zou je dat zelf vertellen als iemand het aan jou vroeg? Of heb je dat verhaal juist al zo vaak vertelt dat niemand er meer naar vraagt?
Ik moet denken aan de rubriek 'je kunt het maar één keer doen' in Volkskrant Magazine. Daarin vertellen mensen hoe ze de laatste dagen met hun dierbare hebben beleefd. Ik hoop dat die verhalen anderen uitnodigen om er ook over te praten, want wie weet kan je verhaal een ander herkenning of bemoediging bieden. Daarom ben ik ook blij dat mijn opdrachtgever Nederlands Dagblad zoveel ruimte maakt voor verhalen die over de moeilijke dingen in het leven gaan, zoals ziekte of de dood. En niet uit sensatiezucht, maar omdat ook die zaken bij het leven horen.
Zo sprak ik voor de indringende serie Uit de Diepte met Ans, die de diagnose MS kreeg en met Mark die -twee jaar nadat zijn zus met borstkanker te maken kreeg- zelf lymfeklierkanker bleek te hebben. Zulke gesprekken gaan je als interviewer ook niet in de koude kleren zitten. Daarom probeer ik ook altijd iets in mijn artikelen te verwerken dat weer hoop en moed geeft. Zoals in het verhaal van Nannette, die haar ervaringen met twee miskramen verwerkte in een theatershow om iets te kunnen doen voor anderen met dezelfde ervaring. Dat vind ik krachtig en sterkt mij in mijn overtuiging om ook de moeilijke ervaringen met het leven te vertellen, te delen en daarmee wellicht te inspireren.
